KONKURS, KTÓRY UCZY HISTORII!!!!
Rozpoczyna się piąta edycja konkursu „Uliczne portrety – czyli o tych, którzy tworzyli historię twojego miasta”.
W tym roku prezentujemy sylwetki patronów ulic z miasta Jarosławia, Ropczyc i Leżajska.
Będzie mowa o postaciach, które zrobiły wiele dobrego dla narodu i społeczności w której żyli. Osobach, które na trwałe zapisały się w dziejach Polski.
O bohaterach, których nazwiskiem opatrzona jest jedna z ulic ww. miasta.
Zapraszamy do udziału młodzież szkolną od 8. klasy SP oraz szkół ponadpodstawowych z powiatów jarosławskiego, leżajskiego i ropczycko-sędziszowskiego.
Do wygrania wartościowe nagrody rzeczowe, m.in. tablety i smartwatche!!!
Na zgłoszenia czekamy do 12.11.2024 r. Finał konkursu 28.11.2024 r.
Zachęcamy do udziału!!!
JAROSŁAW POW.JAROSŁAWSKI
Prezentacja Wieczorkiewicz.pdf
Biogram Wieczorkiewicza, ZKB.docx
ROPCZYCE POW. ROPCZYCKO-SĘDZISZOWSKI
LEŻAJSK POW.LEŻAJSKI
Portret Łukasza Opalińskiego
Autor nieznany, zbiory: Muzeum Narodowe Kraków
Łukasz Opaliński - herbu Łodzia z Bnina (14 maja 1581 – 11 września 1654) - Starosta leżajski
Herb Łodzia – polski herb szlachecki, wzmiankowany w najstarszym zachowanym do dziś polskim herbarzu, spisanym przez historyka Jana Długosza
Przodkowie Łukasza Opalińskiego
- Piotr z Bnina (zm. 1448r.), kasztelan gnieźnieński – protoplasta rodu
Nazwisko Opaliński pochodzi od nazwy miasta i majątku Opalenica zakupionego przez Piotra w 1445r.
Podziału dóbr rodowych na dwie gałęzie dokonali w 1481r. wnukowie Piotra – Piotr i Mikołaj
Starszy – Piotr dał początek linii radlińskiej rodu, z której wywodził się Łukasz (starosta leżajski)
Dziadem Łukasza był Maciej (zm. 1541r.), który nie pełnił żadnych urzędów ziemskich
- Ojcem Łukasza był Andrzej (1540 - 1593), najmłodszy z trojga rodzeństwa, a jednocześnie jedyny syn
Po rychłej śmierci ojca opiekunami prawnymi Andrzeja byli jego stryjowie, którzy zadbali o jego edukację.
W wieku 15 lat Andrzej odziedziczył majątek po ojcu i stryjach, a następnie zaczął go powiększać. Jednym z pozyskanych dóbr był Leżajsk.
Andrzej Opaliński pełnił urzędy: kasztelana przemęckiego, kasztelana śremskiego, marszałka nadwornego koronnego, marszałka wielkiego koronnego, starosty rohatyńskiego, starosty generalnego Wielkopolski.
Żoną Andrzeja Opalińskiego była Katarzyna Kościelecka, z którą miał dziesięcioro dzieci
Córki: Katarzyna, Zofia, Gertruda i Jadwiga , oraz synowie: Piotr, Andrzej i Łukasz dożyli wieku dorosłego
Andrzej Opaliński, sam dobrze wykształcony, dbał o edukację swoich synów. Wszyscy ukończyli kolegium jezuickie w Poznaniu, a następnie odbyli studia i podróże zagraniczne.
Piotr (brat Łukasza) otrzymał starostwa rohatyńskie i nakielskie, pełnił też urząd krajczego koronnego
Andrzej (brat Łukasza) został sekretarzem królewskim, a później biskupem poznańskim
Łukasz Opaliński był żonaty trzykrotnie:
z Anną z Pileckich (zm. 1631r.), wdową po Kostkach: Janie, staroście kościerzyńskim i Krzysztofie, kasztelanie bieckim (wg niektórych źródeł tylko po Krzysztofie),
z Zofią Daniłowiczówną z Żurowa (zm. 1642r.), córką podskarbiego koronnego Mikołaja Daniłowicza (od 1636r.),
z Elżbietą, córką wojewody sandomierskiego Mikołaja Firleja, wdową po podczaszym litewskim Krzysztofie Sapieże, po Andrzeju Rysińskim i po Krzysztofie Ossolińskim (od 1646r.)
Dzieci Łukasza Opalińskiego: z pierwszego małżeństwa: syn Adam (zmarł w wieku dwóch lat), starsza córka Halszka Elżbieta (1613–1633), poślubiła Jana Mikołaja Daniłowicza, podskarbiego koronnego, młodsza córka, Konstancja, zmarła w niespełna rok po ślubie ze Stefanem Grudzińskim, starostą ujskim i pilskim.
Łukasz Opaliński miał jeszcze dzieci, które zmarły w niemowlęctwie; dłużej żyła tylko Katarzyna (ur. 1637r. z drugiego małżeństwa)
Wacław Scaevola-Wieczorkiewicz (1890–1969), generał brygady, dowódca 24 Dywizji Piechoty
w Jarosławiu i Okręgu Korpusu nr X w Przemyślu
Urodził się 25 czerwca 1890 roku w folwarku Brzozowa w powiecie puławskim jako najstarszy syn dzierżawcy majątku Józefa Wieczorkiewicza i Julii z Tomaszewskich herbu Bończa. Maturę zdał w Lublinie w gimnazjum imienia Stanisława Staszica. Następnie studiował geodezję w Akademii Rolniczej w Wiedniu (1910–1914). Działał tam w Polskiej Drużynie Strzeleckiej, od 1913 roku jako jej komendant. Od sierpnia 1914 roku w Legionach Polskich, przeszedł szlak bojowy z I Brygadą. Walczył między innymi w rejonie Nowego Korczyna, pod Laskami, Anielinem i Limanową. Ranny pod Marcinkowicami, leczył się w Jabłonowie. Awansowany przez Piłsudskiego do stopnia kapitana objął dowództwo III Batalionu 1 Pułku Piechoty, z którym walczył pod Konarami, Jastkowem i na Wołyniu. Po kryzysie przysięgowym internowany w Beniaminowie, Rastatt i Werl. W 1918 roku wrócił do Lublina, awansowany do stopnia majora, stanął na czele 1 Batalionu 1 Lubelskiego Pułku Piechoty i podążył z nim na odsiecz Lwowa. Batalion nazywany Grupą majora Wieczorkiewicza opanował Lubyczę Królewską, Hrebenne i Rawę Ruską. Od września 1919 roku dowodził 9 Pułkiem Piechoty Legionów na froncie litewsko-białoruskim i w zastępstwie VI Brygadą Piechoty Legionów. W kwietniu 1919 roku mianowany pułkownikiem, walczył na Wołyniu. W ostatniej fazie wojny z bolszewikami dowodził VI Brygadą Piechoty i w zastępstwie 3 Dywizją Piechoty Legionów. Opanowano Hrubieszów, Chełm, Włodawę, Brześć, a zwycięstwo w bitwie nad Niemnem ostatecznie oddaliło bolszewickie niebezpieczeństwo. Po szkoleniu dla wyższych dowódców w Warszawie i Francji, 1 listopada 1921 roku został mianowany komendantem Doświadczalnego Centrum Wyszkolenia Armii w Rembertowie. W latach 1923–1925 studiował w Wyższej Szkole Wojennej w Paryżu. W czasie przewrotu majowego pełnił funkcję szefa Sztabu Generalnego. 26 maja 1926 roku objął dowództwo 24 Dywizji Piechoty w Jarosławiu. 1 stycznia 1927 roku awansowany do stopnia generała brygady, był również komendantem garnizonu Jarosław. W latach 1935–1939 pełnił funkcję dowódcy Okręgu Korpusu nr X w Przemyślu. Z chwilą wybuchu II wojny światowej został mianowany dowódcą etapów Armii „Karpaty”, organizował obronę Sanu.