Wiosna od wieków zachwyca poetów, przynosi im wyjątkowe natchnienie i jest prawdopodobnie najczęściej opisywaną porą roku. Zainspirowała również podkarpackie poetki, które podzieliły się z nami swoją twórczością. Wiersze ilustrują obrazy namalowane przez uczestników Warsztatów Plastycznych dla Dorosłych działających w Centrum Kulturalnym w Przemyślu.

 

 

 

 

Andrzej Krzysztoforski

 

 

IWONA DATA - Przemyśl

Wiosna

nadeszła w końcu  cicho, ukradkiem
śpiew ptaków wokół rozbrzmiewa
trawy przybrały jaśniejszą barwę
i pierwsze pąki mają drzewa
siedzę na zciętm pniu i oddycham
chłonąc pierwsze ptaków odgłosy
a  radość moja jest taka wielka
że doczekałam  kolejnej wiosny
patrzę jak fiołki rozkwitają
uśmiechem jasnym wabią stokrotki
jakaś ptaszyna ćwierka wesoło
a przecież mogło nie być tej wiosny
dałeś  mi Boże kolejna szansę
na nowe życie, na nową wiosnę
dałeś, choć przecież nie musiałeś
chcę  podziękować ci za to dzisiaj

19.03.23. 

 

 

  Maria Jolanta Hartman

 

D’ARIA GALICKA - Przemyśl

***

Ach, szafirowo wyśpiewać

te wszystkie okruszki nieba:

wiosenne przylaszczek wpółśnienia,

aksamit w bratków spojrzeniach,

szafirków klejnoty drobne,

ostróżek korony nadobne,

błękitnych strumieni lśnienia

i niezabudek westchnienia.

I deszczów nutki dźwięczne

w polne dzwoneczki zaklęte...

I rozbłękitniać wciąż Duszę

nowymi kwiatami wzruszeń,

pól, łąk, ogrodów czarami

i motylimi skrzydłami...

Sercem ku niebu się wznosić –

całemu z modrej Miłości.

z antologii „Bezkresem letnich łąk oczarowani” 2022:

 

Emilia Fok

 

RENATA GIŻA – Rakszawa

O Tobie, niezabudko…

Spośród pierwszych wiosennych oznak

zajęła miejsce w pełni doskonałe

piszą o niej, śpiewają piosenki

sławiąc uroki przyrody całej.

 

Ten mały niebieski kwiatuszek

gdy przyciągnie wzrok na łące

budzi tkliwe, czułe skojarzenia

cieszy ludzi oraz słońce.

 

Drobny, skromny i nieśmiały

żółte oczko, modre lica

urokliwa niezabudka

swoim czarem świat zachwyca.

 

Pamięć sprzed lat tak kojarzy

by tradycja kwitła polska

opleciona wiankiem wspomnień

dumna z niej niejedna wioska.

 

11.10.2017 

 

 Alicja Nodżak

 

 

TERESA GLAZAR – Rzeszów

Ukwiecony maj

I znów ukwiecony maj bogactwem barw wita,
tu błękitem nieba w niezabudkach zakwita...

Nieco dalej różem niezapominajka lśni.
Różowa? Cóż, piękna, a może mi się to śni?!

W cieniu, choć nie pogardzi ciepłem promyczka,
rośnie wonna wielokwiatowa kokoryczka.

Konwalia majowa w objęciach berberysu,
rozsiewa miły zapach bez żadnych kaprysów.

Już kielichy krzewuszki Weigela obficie
kwitną, pozostawiając nas w niemym zachwycie.

Bez, który pachnie bzem wciąż o tej samej porze,
w płatkach szczęście skrywa w biało-bzowym kolorze.

Jarzębiny, głogi, kasztanowce, kalina...
Mnogością barw i woni wiosna się ugina!

Tu złotokap, w innym miejscu pnącza glicynii
kraj kiście kwiatów zdobią, od gór aż do Gdyni!

Dalej róży kwiat prześwietlony smugą słońca.
Płatki w kształcie serc spina korona pachnąca.

Niekiedy w maju brylantowe roszą deszcze,
różanecznik w kroplach lśni, a prosi o jeszcze.

Umajone pola, łąki, sad, skwer, ulica...
Ach, czemuż cały rok świat mnie tak nie zachwyca?!

z tomiku "Jeszcze wczoraj..."

 

 

ELŻBIETA KAZIENKO – Medyka

Stokrotki

Stokrotki moje promienne,
skromne perełki przyziemne,
drobne, malutkie i wdzięczne
rozsypane kobiercem po łąkach,
śmiejecie się dumnie do słońca
Ogarnąć nie mogę wzrokiem,
pozwólcie mi dotknąć was trochę.
Skrywacie słoneczka w sobie
a białe płatki rozchodzą się wokół
na wszystkie strony jak promienie.
Pan rozsypał was wszędzie
tak jest… i będzie,
ukochał tak bardzo…
bo służycie skromnie i pięknie
swoim  uśmiechem i wdziękiem
 

 

 Dorota Furtak

 

STEFANIA KLUKIEWICZ-BIGOS – Przemyśl

Wiosenne refleksje

Siedemdziesiąt siedem razy
Chętnie z wiosną się witałam.
Odtworzyłam te obrazy,
W których się odnajdywałam.

Krzew jaśminu obok ganku,
A przed domem lilak biały
I stokrotki, co we wianku
Pięknie się prezentowały.

Bujna trawa, polne kwiaty
- Dziewczę po nich biega boso.
W zbożu maki i bławaty
Zwilżone poranną rosą.

Park, alejka i kasztany
Obsypane gęsto kwieciem.
Ujrzałam tu zakochanych,
Co  we własnym trwają świecie.

Zatrzymałam się na chwilę
Nad obrazem z tego roku.
- Na działce kwitną żonkile,
A mnie łza się kręci w oku.

Maj 2023 r.

 

 

  Alicja Czado

 

 

JÓZEFA KORNAGA – Lubaczów

Ach,ta wiosna...

Ach, ta wiosna,
ta zielona  
cudnym kwieciem umajona,  
kwitnie wszędzie kolorowo-  
tak jak tęcza, daję słowo...   
Tu stokrotki już rozsiane,  
tam się pysznią tulipany-  
w ogródeczku tuż przy płocie  
rozkwitają całe krocie.   
Słonko łagodnie przygrzewa,  
nad łąką skowronek śpiewa,  
bocian dumnie spaceruje   
i przysmaków wypatruje.   
A pod lasem przy ruczaju  
żabki koncert zaczynają,  
konik polny usiadł w trawie,  
przysłuchuje się tej wrzawie...   
Kukułka wesoło kuka,  
dzięcioł w drzewo głośno stuka...  

Wiosna, wiosna nam przybyła   
i świat sobą ożywiła!     
Idzie wiosna...   
Szumią topole i sosny,  
na niebie słonko przygrzewa,  
a skowronek tak radosny  
arię swoją głośno  śpiewa.   
Nad potokiem wierzba stara  
rozpuściła swe warkocze,  
żabki szepczą gdzieś w szuwarach:  

Idzie wiosna przez Roztocze
Ma na głowie barwny wianek,  
suknię w kwiaty kolorowe-  
biegnie ścieżką gdzieś nad Tanew,  
potem na Pole Czartowe.   
Kosz stokrotek rozsypała  
i pierwiosnki posadziła,  
ciepły deszczyk przywołała,  
ziemię wiatrem odświeżyła...   
Drzewa już puściły pąki,  
trawa się zazieleniła,  
pokraśniały puste łąki,  
knieja ze snu się zbudziła.   
Po to przecież, moi mili  
wiosna gości na Roztoczu,  
by się wszyscy ucieszyli  
widokiem miłym dla oczu.   

 

 Alicja Hartman

 

 

BARBARA KUCZERA – Przemyśl

Kaczeńce

Kiedy po ciężkiej zimie
ziemia szarobura
Resztki śniegu po rowach
deszcz wiosenny zmywa
Zaraz na jego miejscu
Kaczeniec zakwita
i swoim złotym ciepłem
tę szarość zakrywa 

 

 Lucyna Bilo

 

 

 

AGATA LALIK – Wola Korzeniecka

Wiosna

Pękły główki tulipanów wylewając czerwień
pieszczotą promieni otwarte fiołki zachwyciły błękitem

            Ach jesteś!

Bazie puszystością łaskoczą nosy
skrzek niczym korale zdobi mokradła

            Ach jesteś!

Zdziwiony bociek spogląda na ludzi
dlaczego nie zadzierają głów

            Ach jesteś!

Odtajały serca zlodowaciałe pędem
zakwitła nadzieja w sercach uśpionych

            Ach jesteś!

            Ach jesteś ! 

 

Dorota Furtak 

 

MARIA MARKIEWICZ - Jarosław

Wiosenny blask

 Słońce w blasku

nabrało siły

- wiosna - wiosna

budzi świat

motylek usiadł

na gałązce forsycji

podziwia zawiłości żółci

- wplecionej w pierwszy seledyn

ciepłej otuliny wiatru

- krzykiem ptaków

dających oznaki

- że to zmiana wielka

- że to wesołe myśli nocą

- że to dobroć serca gorąca

- że to przyroda ubrana

w galowy strój słońca…

 

 

 

 

 Anna Wilk

 

ZUZANNA OSTAFIN – Lubzina

Wiosenne czary

 

Co to za czary wiosna uczyniła?

Że rośliny, zwierzęta ze snu obudziła

i ciepłym deszczykiem niczym perełkami,

Przystroiła trawę wody kropelkami.

 

Z rozmachem trąb pchnęła swe barwy na drzewa,

Gdzie wśród gałęzi słowik pięknie dla nas śpiewa

Ogłaszając głośno wszystkim dookoła:

Wiosna, wiosna czary czyni - wesoło woła!

 

Już zawilce jak gwiazdki w lasach zakwitają,

Tu hiacynty zapachem zmysły pobudzają

Zaś krokusy piękne płatki otworzyły

Takie czary żonkilom i bzom też się udzieliły.

 

Spójrzcie - promyki słoneczka nam się rozbiegają,

Pieszczotliwie swoim ciepłem wszystko otulają.

Takie oto czary wiosna dla nas czyni,

by móc zwać ją cudowną – czarowną Bogini.

  

 

 Aurelia Szkółka

 

 

MAGDALENA PODOBIŃSKA – Kuryłówka

ogród

wychodzę boso
wprost do ogrodu
wyścielonego kwiatami
znów zdumiewa mnie myśl
że mamy swój kawałek Ziemi
to ogromne szczęście
mierzone w relatywnie niewielu
metrach kwadratowych

to zaszczyt przywilej i odpowiedzialność
więc dbam o ten dar najlepiej jak potrafię
grabię suche liście
obsadzam kwiatami i warzywami
drzewami owocowymi i krzewami
bywają tu żaby nietoperze krety
zaskrońce ślimaki jeże
w pobliżu przepływa San

pod balkonem naszego domu
który i gitarą i piórem
wiecznie żywe świerki
pną się coraz wyżej i wyżej
a ja lubię skakać z gałęzi na gałąź
jak zwinna wiewiórka
i zanurzać się cała w błękicie
lub rozgwieżdżonym niebie

kiedy o tym rozmyślam
leżąc teraz w hamaku pod wiśniami
wzruszanie oplata mnie
jak ciepły pled w chłodną noc
motyl przysiada na kubku z kawą
mówka częstuje się ciastem malinowym
ptaki zastępują radio
tak brzmi harmonia
w tym pełnym zgrzytów świecie

nie upiększę całej planety
nie mam takiej mocy
więc chociaż tę jej małą część

  

 

 Mieczysława Buczkowska

 

 

  

BOŻENA SPRYŃSKA – Przemyśl

Kradzione tulipany

Widziałam pana wczoraj o świcie,
zrywał pan w ogrodzie tulipany,
na różowych płatkach była rosa,
czyżby był pan znowu zakochany.

To był widok trochę jak z przeszłości,
i ten ogród nie należał do pana,
a ja stałam przy oknie urzeczona,
bo dla kogo te kwiaty, tak od rana.

Pan miał minę chłopca małego,
który kradnie zakazane cukierki,
i rozgląda się, czy ktoś nie zobaczy,
oczy psotne, a w oczach iskierki.

Cóż kwiaciarnie są zamknięte o świcie,
a jak widać ona lubi tulipany,
niech pan biegnie, ja nie powiem nikomu,
że pan ukradł tulipany... dla pani.

Marzec 2020

  

 

Dorota Furtak

 

 

BARBARA ŚNIEŻEK - Rzeszów

Wiosenne ożywienie

Stoją w sadzie panny młode
kwieciem wystrojone
wabią wonią i urodą
pszczoły niezliczone

Na rabatkach też ruch wielki
w kwiatkach kolorowych
uganiają się motylki
istny zawrót głowy

Nad zielono-żółte łąki
od kwitnących mleczy
nadleciały różne bąki
nektarem się cieszyć

A po stawie brodzi bociek
wyławiając żabki
dla maleńkich jego pociech
przysmak to nierzadki

Las rozbrzmiewa ptaków trelem
gniazdka sobie wiją
zapraszają na wesele
stają się rodziną

Tak to wiosna ze snu budzi
calutką przyrodę
jest nadzieją też dla ludzi
i wiarą w odnowę

23.04.2014

 

 

Łucja Wiszlańska

 

 

 

 

 

Więcej

 

Miłośnikom krzyżówek i innych zadań szaradziarskich polecamy nowe „Łamigłówki Przemka”,
z ciekawymi zadaniami przygotowanymi przez Przemyski Klub Szaradziarski „Przemek”, 
które mamy nadzieję będą miłą odskocznią od codziennej rutyny i obowiązków.

 

 

 

Pliki do pobrania:

FIGLARKA

 JOLKA OD A DO Ż

JOLKA 

KOŃSKA JOLKA

KRZYŻÓWKA ANALOGIE

PANTROPA

Więcej

 

 

8. KONKURS NA BOŻONARODZENIOWĄ SZKOPKĘ DOMOWĄ I AKCESORIA KOLĘDNICZE

 

 

 

Wspólne wykonanie utworu "Śliczna Gwiazdo Miasta Lwowa" /muz. J. Kołaczkowski, oprac. D. Lasota/
przez uczestników "PIEŚNI MARYJNYCH" XI Regionalnego Przeglądu Chórów w Lubaczowie. Dyr. Dominik Szlama. 

 

 

 

 

 

 

Jedno z najgenialniejszych muzycznych dzieł wszechczasów, Missa BWV 232 Johanna Sebastiana Bacha zwana Wielką Mszą h-moll w interpretacji międzynarodowego Baroque Collegium 1685 oraz solistów o światowej renomie; w ramach tegorocznej edycji Barokowych Eksploracji oraz Dni Kultury Chrześcijańskiej w Przemyślu na zaproszenie

Centrum Kulturalnego w Przemyślu.

Wykonawcy:
Olga Pasiecznik - sopran
Andreas Scholl - alt
Krystian Adam Krzeszowiak - tenor
Peter Kooij- bas
BAROQUE COLLEGIUM 1685- Chór i Orkiestra na instrumentach historycznych
kierownictwo muzyczne/dyrygent- Agnieszka Żarska

 

 

 

 

Piotr Schmidt - rozmowa

 

19 maja w Centrum Kulturalnym w Przemyślu odbył się drugi w tym roku koncert z cyklu CK JAZZ. Na naszej scenie wystąpił Piotr Schmidt Quartet,

który zaprezentował m.in. materiał z płyty „Komeda Unknown 1967”.

Grupa wystąpiła w składzie:

Piotr Schmidt – trąbka

Paweł Tomaszewski – fortepian

Michał Barański – kontrabas

Sebastian Kuchczyński – perkusja

Przed koncertem z liderem kwartetu rozmawiał Piotr Bałajan.

 

          

 

 

 Ogólnopolski Konkurs Plastyczny dla osób z niepełnosprawnościami 

           

                                                                                                                                    

                                                                            

 

 

21 kwietnia w Centrum Kulturalnym w Przemyślu odbył się pierwszy w tym roku koncert z cyklu CK JAZZ. Na naszej scenie wystąpił kwartet Herdzin/Sikała/Biskupski/Nadolny, który zaprezentował materiał z płyty „Nowowiejski Goes Jazz”. Przed koncertem m.in. o muzyce – swojej największej pasji, płycie „Nowowiejski Goes Jazz” oraz wspólnym albumie nagranym z Krzysztofem Iwaneczko opowiedział nam Krzysztof Herdzin. Z liderem kwartetu rozmawiał Piotr Bałajan.

 

 

 

 

 "Wielbimy krzyż" - Dominika Lasoty - utwór obowiązkowy XV Podkarpackiego Przeglądu Chórów ~PIEŚNI PASYJNE~, który odbył się 25 marca 2023 r. w Kościele pw. Św. Wawrzyńca w Radymnie.

 

 

 

Konkurs na pisankę 2023 - wystawa pokonkursowa online

                                                                       

 

MIĘDZYNARODOWY FESTIWAL JAZZOWY "JAZZ BEZ..."

 

 

       

REGIONALNY PRZEGLĄD CHÓRÓW - PIEŚNI MARYJNE W LUBACZOWIE

 

 

 OGÓLNOPOLSKA BIESIADA TEATRALNA W HORYŃCU ZDROJU - KONFRONTACJE ZESPOŁÓW TEATRALNYCH MAŁYCH FORM

 

 

  PODKARPACKIE SPOTKANIA ARTYSTÓW NIEPRZETARTEGO SZLAKU

 

 

     Konferencja naukowa "Wędrujące Madonny. Wizerunki Madonn Kresowych na Podkarpaciu"

 

 

 

   PODKARPACKI FESTIWAL ZESPOŁÓW TAŃCA LUDOWEGO "GACOK"

 

 

 Warsztaty - Podkarpacka Edukacja Kulturowa

 

 

   SPOTKANIA POETYCKIE Z CYKLU PRZYSTANEK POEZJA

 

 

 

 

21 marca, w pierwszym dniu kalendarzowej wiosny obchodzony jest Światowy Dzień Poezji  ustanowiony
przez UNESCO jesienią 1999 roku. Główne uroczystości tego święta odbywają się w Paryżu. Jego celem jest
promocja czytania, pisania i nauczania poezji na całym świecie. UNESCO zadeklarowało, że ten dzień ma
"dać nowy impuls, aby docenić poezję oraz poprzeć krajowe, regionalne i międzynarodowe ruchy poetyckie".

Postanowiliśmy zatem przyłączyć się do obchodów tego wyjątkowego święta i uhonorować przy tym poetów
z Podkarpacia. Zapraszamy do lektury ich wierszy!

 

 

Prezentujemy wiersze, które powstały w pierwszych dniach wojny w Ukrainie. Pisane na gorąco przez podkarpackie poetki, są wyrazem ich wewnętrznych przeżyć i ogromnej niezgody na te straszne wydarzenia, a jednocześnie  można w nich odnaleźć wyrazy wsparcia dla walczącej Ukrainy.

STEFANIA KLUKIEWICZ-BIGOS Przemyśl NIGDY  WIĘCEJ Smutne ludzkie twarze, Bardzo zatrwożone, Jak ciężkim bagażem Myśli obciążone. Pamięć w przeszłość wraca, Wojny czas odtwarza. Tego nie zatraca, Co boli, przeraża. To znów wizja wojny Zawisła nad światem. Czas jest niespokojny, Putin straszy batem. Jeśli nie daj Boże Nie puści go z dłoni, W czarnym się kolorze Europa odsłoni.          12. 02. 2022 r. A jednak – niestety, Lecą z rąk Putina Bomby i rakiety. Cierpi Ukraina. 24. 05. 2022 r.     SZUKAJCIE,  A  ZNAJDZIECIE Chciałam sobie z Tobą pogadać, Dlatego Cię Boże szukałam. Szukałam tam, gdzie wypada, Lecz gdzie indziej Ciebie spotkałam. A szukałam Cię Boże wszędzie; Wśród obrazów wiszących na ścianie, Nadzieję miałam, że będziesz W komputerze, na szklanym ekranie. Szukałam w kapliczkach przydrożnych, Byłam w kościołach przemyskich.                                            Wśród ludzi szukałam pobożnych, A także wśród osób bliskich. Przypadkiem zaszłam na dworzec, I ku mojemu zdziwieniu, Zobaczyłam Cię tam Panie Boże. Uchodźców wspierałeś w cierpieniu. Aż dwoiłeś się i troiłeś, Pomagając na różne sposoby. Czasem czyjeś bagaże nosiłeś, Pocieszałeś strapione osoby. Podawałeś kanapki zgłodniałym, A niekiedy byłeś tłumaczem. Oddawałeś się im sercem całym, Płakałeś, wzruszony ich płaczem.                                3. 03. 2022 r. MODLITWA  ZA  UKRAINĘ Ulituj się Jezu Drogi Nad ukraińskim narodem. Spraw, by najeźdźca srogi, Cierpienia nie był powodem. Swój błękitny Maryjo płaszcz, Rozłóż nad Ukrainą. Niech dziecięcy umilknie płacz, Ludzie od bomb nie giną. Poślij Boże, mój Panie, Ukrainie na pomoc – aniołów. Niechaj rychło ta powstanie Ze zgliszcz i popiołów.                                   12. 03. 2022 r. MARIA MARKIEWICZ Jarosław Przedwiośnie 2022 Prawie wiosna za oknami – co się dzieje teraz z nami? Nawet wróbel taki cichy składa skrzydła – wygląd lichy. Niebo chmury rozrzuciło wszystko wkoło się zmieniło. W Sanie woda niespokojna słychać głosy, że to wojna. Myśli w całość pozbierane noce - głośne nieprzespane. Smok piekielny ogniem zionie tam na wschodzie Sąsiad płonie. Żniwa śmierci – zbiera zło krew przelana – nowe tło. Mapa Świata nie ma granic atlas płacze - łzy tu na nic. „Anioł Życia się obudzi czas odmieni – losy ludzi…” KRYSTYNA NASPIŃSKA  Kostków   Wołanie Gdzieś tam w Mariupolu wśród trwogi i bólu przerażeni wciąż ludzie czekają. Może się tam cud stanie ktoś usłyszy wołanie do jedzenia już nic nie mają. Siedzą głodni w piwnicy tam krzyk rannych się słyszy trupem ścieli się miasto dokoła. Bomby ciągle spadają domy się zawalają pod gruzami ktoś jęczy i woła. Weź ulituj się Panie niechże wojna ustanie niech nie płynie ulicą z krwi rzeka. Biedny naród w piwnicy na ucieczkę nie liczy bo którędy ma stamtąd uciekać. Tam strzelają w konwoje nie szanują nic gnoje stąd się uciec już nie da niestety. Biją kradną i gwałcą gdzie się schować tym zdrajcom w wielkim strachu tam żyją kobiety. Ich już nic nie zaskoczy śmierć zagląda im w oczy Boże zlituj się nad tym narodem. Gdy im nikt nie pomoże oni umrą tam, Boże! w tych piwnicach ze zimnem i głodem. Usłysz Panie głos dzieci co do nieba wciąż leci usłysz matek bolesne wołanie. Już wystarczy Twej złości wszyscy proszą litości niech już pokój na ziemi nastanie. Ty Panienko Najświętsza I Mateńko najlepsza Uproś za nich Ty możesz tak wiele. Modlić będą się dzieci na różańcach na świecie w Mariupolskich ławrach w kościele. *** Życie spakować w walizkę walizeczka mała życie spakowała. uciekać w milczeniu czy zapytać czemu bo cóż słowa znaczą odchodzą i płaczą czy to pożegnanie nie we wierze trwanie klęska i pożoga jedna wielka trwoga zbrodnia niepojęta ziemia przesiąknięta krew czuć dookoła lud pomocy woła strach zagląda w oczy czy wystarczy mocy i gdzie szukać racji na dworcach na stacji wędrówka bez granic nie może być na nic lecz w nadziei wiara musi nadejść kara wyrwać się z przemocy daj im Panie mocy Jak tu zamienić w perły deszcz Jak tu zamienić w perły deszcz, jak tu zamienić smutek w radość. Jak dobre czyny ludziom nieść gdy duszę zżera żałość. I jak ożywić pustkę w marzeniach gdy serce ból przenika wskroś. I jak zatracić się we wspomnieniach, gdy blisko obok płacze ktoś. Nie da się w perły zamienić deszcz nie da się głową przebić muru. No cóż nie ważne że bardzo chcesz, słowami nie dosięgniesz chmury. Lecz kiedy serce swoje masz tam gdzie powinno, gdzie być musi Wtedy swój wdowi grosik dasz, na krzywdę nie będziemy głusi. Jak tu zamienić w perły deszcz lub jak zamienić w diamenty rosę. Tak obojętnie nie można przejść dzielmy, co mamy proszę. NINA OPIC Rzeszów Na dworcu w Przemyślu             Pociągi pełne ludzi i myśli o tym co było i niewiadoma przyszłość...             Trzeba odnaleźć słowa, co zbudują most do drugiego człowieka,             trzeba odkryć gesty, co popłyną do serca...             Trzeba spojrzeć w górę i chcieć zobaczyć obłoki na przemyskim niebie  i gdzieś  dalej, dalej, dalej... TERESA PARYNA Przemyśl Co słonko widziało Coś ty słonko widziało – może uśmiech wiosny? Widziałem setki czołgów, co śmierć ludziom niosły. Naloty bombowców, karabiny, rakiety wymierzone w bezbronnych: starców, dzieci, kobiety... Coś ty słonko widziało nad Kijowem, Charkowem? Płacz małej dziewczynki z niedźwiadkiem pluszowym. Krwawe łuny pożarów, oczodoły domów, zalęknionych ludzi biegnących do schronów... Coś ty słonko widziało w dzisiejszy poranek? Straszne oczy Putina zza czarnych firanek. Dzielnych Ukraińców, co w te trudne dni nie szczędzą woli walki i potu i krwi. Smutna jest moja rola, bo z niebiańskich szczytów muszę świecić tak samo dla świętych i dla bandytów... 27.02.2022 r.          ​ Agresorzy wolności                                  Wciągnęli maski na dusze, serca wcisnęli w przyłbice i walczą na śmierć i życie. O kawałek ziemi, o kawałek władzy, o szczyty, zaszczyty, apanaże... Krwawi agresorzy wolności – Boga się nie boją, z ludźmi się nie liczą choć skrzętnie przeliczają: rakiety, czołgi, karabiny, srebrniki... Siewcy śmierci na śmierć zapomnieli o śmierci własnej. 3.03. 2022 r MAGDALENA PODOBIŃSKA Kuryłówka puste ławki w szkole południowo-wschodnia Polska 28 lutego 2022 Ludmyła nie wróciła z ferii zimowych pojechała do rodziny do Oleska koledzy i koleżanki piszą do niej ale jej telefon milczy Timura nie puścili na granicy bo ma 18 lat nie napisze matury nie pocałuje Ani nie obieca jej że wróci w schronie nie ma zasięgu wschodnia Polska wschodnia Polska 80 km od granicy samoloty wojskowe i helikoptery takie ptaki słychać tej wiosny nie powiem ci że się boję bo ty bardziej dam ci dach nad głową na tę długą noc dam koc i gorącą zupę nie mam już spokoju ale mam jeszcze pokój choć chwieją się ściany a na strychu spakowane walizki ale tego ci nie powiem ani że drżę gdy niebo grzmi bo ty bardziej zagrzej się przy piecu choć nie ma tu prawdziwego pieca od lat pomilczmy minutą ciszy która przekrzyczy zagłuszy to niebo spójrz facebook powiadamia że mam dziś wspomnienia nagrany telefonem marcowy śpiew pierwiosnków i skowronków ocalenie jak bardzo trzeba cierpieć żeby błagać o zamknięcie nieba… pomalowane paznokcie pomalowałam paznokcie kto by pomyślał że zobaczy je cały świat? nigdy już nie zmyję tego czerwonego lakieru... ucieczka spakowałam pośpiesznie walizki wzięłam dziecko i poszliśmy na dworzec chcieliśmy uciec od wojny ale nie w ten sposób ulica Jabłońska na nagraniu z drona widać jak z rowerem znikam za zakrętem rower może się jeszcze komuś przydać ulica Jabłońska modlitwa proszę o pokój z widokiem na przyszłość magnolie kwitną magnolie i czereśnie czemu się nie cieszę? słyszę jak ludzie śpiewają w podziemiach o świecie którego już nie ma i nagle też magnolie i czereśnie padają zgięte w pół jakby dosięgnął je tamten ból jakby im serce pękło o co ten bój po co ten bój? jestem w domu z dachem i jestem tam za oknem pod deszczem tamtych kul moknę BARBARA ŚNIEŻEK  Rzeszów *** Wolność zwycięży Okrutny sęp złapał w swoje mocne szpony wolnego gołębia z gałązką pokoju. Ten, choć się wyrywa, jednak uwięziony, ze zranionym sercem pieśń swobody śpiewa. Sęp nie ma litości, rozszarpuje dziobem jak Prometeusza... Lecą pióra białe, tryska krew dokoła… Jakimże sposobem uratować wolność? Czyn o pomstę woła! Wokół inne ptaki z przerażeniem patrzą, bez skutku próbują odpędzić złoczyńcę, lecz gdy w mądry sposób siły swe zjednoczą, to zło pokonają, zwyciężą w dwójnasób. 6.04.2022 r. MAŁGORZATA WALAWSKA-SOCHA  Leżajsk *** Wojna słowo tak obce Ale jest trwa Zasypiasz słyszysz Bombardują Budzisz się z lękiem Doniesienia straty Głód mordy Dzieci giną kobiety Wszystko w gruzach Za wolność Świat w jakieś hipnozie Zasad nie narusza A gdyby tak Wszyscy naraz Z zdwojoną siłą Natarli zasadę złamali Bestia ogniem wciąż zieje Dlaczego świat pozwala Na taką beznadzieję ŁUCJA WISZLAŃSKA  Przemyśl *** Nadszedł czas, aby mówić dzieciom, że życie nie jest piękne, jest raczej jak straszny sen pełen dzikich stworzeń, z gargantuicznym apetytem na władzę, z licencją na zabijanie, niszczenie marzeń, nadziei i miłości, a słowo człowiek nie zawsze brzmi dumnie? Co zabiorą w dorosłość, jeśli...?

Więcej

 

Wielkimi krokami zbliża się 1 listopada, czyli Dzień Wszystkich Świętych, a dzień później 2 listopada będziemy obchodzić Zaduszki
czyli zgodnie z tradycją chrześcijańską Dzień Zaduszny lub Dzień Zmarłych. To właśnie z tej okazji odwiedzamy groby
i wspominamy bliskich zmarłych. Tego dnia wiele osób snuje refleksje przede wszystkim na temat śmierci i przemijania.
Do tych refleksji dołączyli także podkarpaccy poeci. Po kliknięciu w nazwisko poznajmy ich najpiękniejsze wiersze, które
poświęcili właśnie tej tematyce.

RENATA GIŻA

Rakszawa

A kiedy
 
a kiedy już Was nie będzie
i przyjdę zapalić znicze
głęboka pamięć przywoła
kochane Wasze oblicze

 
odżyją ciepłe wspomnienia
wprost ku Wam skierowane
refleksy poruszą serce
blaskiem lampionów ogrzane

 
zabraknie Waszego wsparcia
w tej życia trudów dolinie
lecz taka jest kolej rzeczy
nikogo śmierć nie ominie

 
dotknę myślami chwil wielu
radości i smutków - po prostu
choć nie przeskoczę na razie
wysokich wieczności mostów

 
więc westchnę cichutko do Boga
szepcząc modlitwy pacierze
choć Wasza skończona tu droga
w spotkanie ponowne wierzę

 

31.10.2016
(z antologii Nic tak samo nie będzie)

 

TERESA GLAZAR

Rzeszów

Stary cmentarz

Stary cmentarz wciąż drzemie
wiekową ciszą znużony,
drzemią świątki nagrobne
w śpiączkę zapadły drzew korony.


W alejkach tu i ówdzie
promień słońca migocze,
złotem ozłaca złote
Aniołów loki i warkocze.


Tu czas ma inny wymiar,
hałas jest mniej słyszalny,
o tym,  co ważne w życiu,
bez cienia wątpliwości zgadniesz.


Wokół nastrój zadumy
tworzą senne mogiły,
wtuliwszy głowy w piórka
w ciszę gołębie się wtopiły.



Rzeszów, 15.09.2016
z tomiku „Nie przeszkadzam wspomnieniom”

Cmentarna cisza

złote wodospady brzóz
z pokorą chylą się
ku ziemi
z oddali szelest kroków słychać raz po raz
dziś Święto Zmarłych
odwiedzić groby bliskich przyszedł czas


cmentarna ziemia płonie
ogniem tysiąca kolorowych zniczy skrzy
myśl błądzi i zamgloną pamięć tego świata
do Nieba przeforsować chce
w zadumie moje serce milczy
ukradkiem
ocieram dłonią łzę
skargi tu nikt nie słyszy
czas nie ponagla
chociaż mija
więc stoję tu do zmroku


ja
i chryzantemy
przyjaciółki ciszy


Rzeszów, 01.11.2011
z tomiku "Ogrody słów — ścieżki życia"

 

Dzień Zaduszny

Skąd tyle świateł na cmentarzach,
skąd kwiatów niezliczone mrowie
i ludzi tyle skąd przy grobie,
i smutku, powagi na twarzach?


Jest w ludzkich sercach wiary mnogo,
niosących znicze, których płomień
wskaże nadziei wartki strumień,
podpowie, którą nam iść drogą.


Łzę za zmarłymi wiatr osuszy,
kwiat zwiędnie albo mróz go zmrozi,
ważne, by dostrzec wśród bezdroży
to, co jest przewodnikiem duszy.

Rzeszów, 02.11.2019 r.
z tomiku „Echo tamtych dni”

W spokoju serca

zgiełk święta cichnie z wolna
znicze ostatnim tchnieniem dopalają się
nad mogiłami cisza lekko unoszona
tkwi bezszelestnie w kwiat złotej chryzantemy
tu i ówdzie wtulona


jestem by myśli swoje zostawić niezmącone ludzkim gwarem
by wsłuchać się w to wieczne spoczywanie
bo wiem że dziś usłyszę słowa
nadzieją przepełnione które zostawiłeś Panie


na wieczny odpoczynek zmarłych
i na nadzieję dla żyjących pełnią wzruszeń
zmówię tu pacierz
zapalę świeczkę
westchnę
i wrócę


w spokoju serca i lekkości duszy


Rzeszów, o3.11.2o14  - z tomiku „Jeszcze wczoraj...”

 

ANNA GRZYWNA

Wólka Grodziska

Nostalgiczny dzień

Ludzie pogrążeni w smutku i żałobie.
Dla niektórych świat się dziś znów zatrzymał.
Inni pędzą jak pociąg.
Inni zaś westchną.
Inni się modlą.
Inni wspominają życie naszych bliskich.


Ja zaś stojąc nad nagrobkiem,
Świecę znicz, mój symbol zadumy nad życiem.
Tych, co odeszli, tych co żyją.

Dusza

Dotkną wzrok pamięcią duszy,
co próg śmierci przekroczyła.
Wspomnienie ciepłe, chłód ogrzało.
Życie to padół gdzie trosk jest niemało.
Pocałunek ostatni pożegnał zmarłe ciało.
A dusza stała nad trumną blada.
Wpatrzona w postać zimną,
łzą jedną życie pożegnała.
Uśmiech żałobnikom posłała.
Krąg zatoczyła, wzywając żywioły.
Uniosła oczy ku górze.
Radosny okrzyk wydała.
Łącząc się z za światem.
W próżni gwiazd czeka na powrót.

Pszczeli znicz  

Zapaliłam pszczeli znicz.
Troską twoich dłoni ulepiony.
Rozkoszuję się zapachem,
ulatującym we wszystkie kąty mojego bycia.
Tyle w nim miłości, wiary i dobra.
Sam zaś mówiłeś, kochacie się i szanujcie.
To prawd kilka, które płyną w zapachu
płonącego, pszczelego wosku.
Ukradkiem wzdycham.
Dziś tak trudno o choćby jedną z twoich prawd.
W zgiełku próżnych dni.
W zdobywaniu szczytu życia.
Świat układa puzzle bycia.
Wieżę, że w tej gonitwie,
istnieje choćby jeden człowiek,
który prawdy te zna.
Zamykam tymi słowami Twoją książkę.
Wierzę tak jak Ty w ten lepszy świat.

Ku pamięci mojemu Tacie Feliksowi Grzywna




Akt

Zawirowało życie.
I stanęło na baczność, żegnając łzą śmierci.
Akt wybity czarnym atramentem.
Zgubna chwila.


Wpiszą w księgę Twoje zejście
z doczesnego świata.
Tylko przez okamgnienie łzy wyleją.

Nad złowieszczą plamą,
wspomnieniem na kartce papieru.

 

STANISŁAW KORNASIEWICZ

Leżajsk

Cmentarna zaduma

Kiedy cmentarną kroczę aleją i patrzę na grobowce
zgodnie tu leżą ludzie uczciwi i zeszli na manowce
jedni za życia zdobyli sławę, a inni na kolanach
z krzyżem i dumnie, każdy swą drogą prościutko szli do Pana.
W ciemnej mogile cichutko leżą, tuż obok siebie
ten co do piekła poszedł z butami i ten co już jest w niebie,
tu kat z ofiarą czekają sądu, na zadośćuczynienie,
każdy do Boga wznosi wołanie i prosi o westchnienie.

Krótka modlitwa i płomień znicza, tyle im mogę dać
i myślę sobie na ile więcej mnie jeszcze dzisiaj stać,
tyle tu nazwisk, imion, znajomych, co drogę mi przetarli
żyli jak ludzie w grzechu i łasce, ale już pomarli.
Zadumany kroczę od krzyża do krzyża, patrzę tu świeży grób,
kwiaty już zwiędły i w proch się obróci tu pochowany trup.
Brzoza pochyla się nad mogiłą z warkoczem pełnych łez
młodość przeminie, lata przeminą, nadejdzie życia kres.

 

MARIA MARKIEWICZ-NASPIŃSKA

Jarosław

Żal

Listopad rzewne nuty układa
cmentarz ławeczki – skromnie przysiada.


Modlitwę szepczą przy grobach usta
obolała dusza z płaczu - pusta.


Tu się zatrzymał dla „Wielu” czas
niby jesteśmy - a nie ma nas.


Wyryte widać przymglone daty
tu znicze palą tam piękne kwiaty.


Krzyże obmyte deszczem i łzami
Bliskich Przyjaciół nie ma już z nami.


Zegary stare w ciszy zaklęte
serca  wspomnienie żalem zamknięte

 

KRYSTYNA NASPIŃSKA

Kostków

Świeca gaśnie

Wiatr listopadowy hula po cmentarzu
a niebo zasnuwa się ciemnym woalem
Światełko pamięci jeszcze gdzieś się pali,
serce przepełnione tęsknotą i żalem.


Już gasną powoli przepiękne lampiony
omdlały od mrozu piękne chryzantemy
Łzy już obsychają, cierpienie ulżyło
i znowu w sztafecie życiowej biegniemy.

Tak szybko przebrzmiały dni smutku, żałoby.
a świat dalej pędzi nie zwalnia na chwilę.
Chwileczkę przycupnął gdzieś tam na cmentarzu
i znowu zapomniał po co tutaj żyje.

I zapomniał o tym , że życie jak płomień
które śmierć tak łatwo swym podmuchem gasi.
I za żadne skarby przekupić się nie da
gdy już pocałuje, świeczkę życia zgasi.

Cóż, potem żal zostaje, że nie było czasu
że się bliskich ludzi tak mało kochało
A oni odchodzą naprawdę zbyt szybko
i tylko pamięć, cóż więcej, po nich pozostało.

Listopad

Kiedy wiatr głośno za oknem wieje
kiedy ostatni listek opadł,
gdy już na ciepło opadły nadzieje
to już niestety jest listopad.

Wszystko do zimy się szykuje
do snu układa się przyroda.
A wiatr gałęzie zgina, prostuje
takie golutkie aż patrzeć szkoda.

Świat się zapłakał cały deszczem
Stanął listopad w cmentarnej ciszy.
Aż melancholią zaraża wieszcza
gdy się ogrzewa od świateł zniczy.

Kwiaty chryzantem mokre od łez
a noce prawie się nie kończą
Cienie zupełnie nagich drzew
przy wtórze wiatru smętnie tańczą.

W kominach słychać wiatru wycie
człowiek tkwi wtedy w takiej zadumie
I zastanawia się nad swym życiem
tylko listopad tak jakoś umie.

Miesiąc listopad jest trochę dziwny
teraz się częściej myśli o śmierci
zawsze był jakiś trochę inny
i o tym właśnie piszą poeci.



Anioł Stróż

Przysiadł anioł na grobie
w betonowej postaci.
Jedno skrzydło gdzieś zgubił
czas go zniszczył mój bracie.

Trochę mchem obrośnięty
gdzie cmentarny zakątek.
Słucha wiatru wśród ciszy
zadumany nasz świątek.

Już zapomniał o skrzydle
spadło dawno z pół wieku.
Siedzi i się przygląda
śpij spokojnie człowieku.

On cię tutaj pilnuje
siedzi cicho na grobie.
Zadumany spogląda
czas mu skrzydło znów skrobie.

Ile jeszcze posiedzi nim
ząb czasu go zniszczy.
Nikt tu świec już nie pali
by się ogrzał wśród zniczy

Odszedł człowiek już dawno
jego pamięć zanika
Kupka gruzu została
pod aniołkiem z pomnika.



Tam...

Tam gdzie historia spotyka współczesność
Tam cichutko spoczywa wieczność
Tam smutek alejką sobie wędruje
Tam wiatr cichutko pogwizduje
Tam jest zaduma i nostalgia
Tam jest historia i jest magia
Tam są mogiły i stare nowe
Tam trawa rośnie i są pomniki marmurowe
Tam groby z betonu mchem porosłe
Tam są i skromne i takie wyniosłe
Tam jest aniołek co skrzydła nie ma
Tam krzyż spróchniały zjadła go ziemia
Tam spoczywają wszyscy święci
Tam łza się w oku kręci
Tam nikt już nic nie słyszy
Tam tkwią w swojej głuchej ciszy
Tam ciężki kamień ich przygniata
Tam śpią do końca świata.
Lecz przyjdzie kiedyś dzień
Otworzy się tych mogił czerń
Tam na dolinie Józefata
Będzie impreza wielka taka
Tam wszyscy święci będą mieć bal
Tam będzie szczęście
tam będzie żal
Tam wszyscy się spotkamy
Tam Bożą twarz poznamy

ALEKSANDRA PIGUŁA

Mielec

 

Wiersze z tomiku "49 niedomówień"

47
Nie ma was lecz wyłaniacie się z mojej pamięci
życie przemknęło wam jakby było chwilą
waszą rodziną dziś są wszyscy święci
a dom zimną kamienną mogiłą
 pamiętam jak przez mgłę wasze uśmiechy i głosy
jak w każdym geście gościła troska i miłość
mam po was rysy twarzy oczy i włosy
 gdyby nie wy przecież by mnie nie było
składam kwiaty i zapalam znicze pamięci
dla tych co życie swoje już złożyli w darze
tutaj na ziemi wszystko jakoś się kręci
idziemy ku wieczności uliczką marzeń

Pamięci moich bliskich zmarłych

42
Nie płaczę nad grobem
w blasku zniczy doświadczam modlitwy
liście spadając umierają na marmurowej płycie
 nie wskrzesi ich żadna kropla deszczu
a wiatr nuci spoczywaj w pokoju




16
Nie wiem kiedy przejdę ostatnią prostą
każdy dzień przybliża mnie do tej chwili
dlaczego wciąż zaskakuje
to co jest tak oczywiste
wszak przychodzę po to aby odejść
to prawda że zawsze za wcześnie
i nie w tym momencie
jest czas siewu i zbioru
życia i umierania

41
Nie mogę uwierzyć że twoje imię
będę odmieniała w czasie przeszłym
że byłeś tworzyłeś zostawiłeś świadectwo
ale dostałeś bilet i nie ma odwrotu
zostaną tylko łzy i pamięć
dla mnie wiersze mądrego człowieka
i pytania których nie zdążyłam zadać
więc jak cię pożegnać
może non omnis moriar

Pamięci Janusza Kapuścińskiego




Jak Hiob

Trzymamy się tego świata
Jak tonący brzytwy
A może są inne przestrzenie
Do których dotrzeć można
Po przekroczeniu świadomości
Chcemy więcej i lepiej
Szukamy doskonałości
A może lepiej być jak Hiob
Jego nędza i beznadzieja
Były tak wielkie Że zawstydziły Boga
Zaświeciły pełnym blaskiem
Trzymamy się swoich
Przyzwyczajeń nawyków mody
Tylko nieliczni mają odwagę
Podążać tam Gdzie jest niewiadoma




Epitafium
Ani Brąglewicz

Non omnis moriar
to nie tak miało być
ta przyjaźń miała się rozwinąć
nie dokończymy zaczętej rozmowy
zabrakło czasu nawet łzy nie chcą płynąć
nie wierzę że to życie skończyło się
jest w innym wymiarze
twoja dusza jest teraz wolna jak ptak
a moja wciąż pełna marzeń
i to nic że milczy telefon sms-y nie docierają
a kot nie może sobie znaleźć miejsca w domu
świat zamknięty między sztalugami
zawsze będzie ciebie przypominał
podążasz leśną alejką w kierunku kapliczki
z bukietem wrzosów w dłoni
milcząca
to nie tak miało być
ale czy nie jest tak
że gdy nie wiemy co powiedzieć
najbardziej kochamy

 

MAGDALENA PODOBIŃSKA

Kuryłówka

powiedz                                   


mój drogi
przyniosłam ci dziś
wiązankę tulipanów w koszyku
zasadzę je na marmurowej płycie
przytulę do niej twarz

zapytam
czy już jest dobrze
czy kolory są jasne
i spokojne

a ty powiesz
że masz dom nad oceanem
a w salonie na ścianach moje obrazy

że dostajesz moje listy
i odbierasz moje głuche telefony

powiesz
że słyszysz muzykę
że jesteś szczęśliwy

proszę
powiedz
że jesteś szczęśliwy
powiedz
że jesteś w siódmym niebie

pusty dom

palcami delikatnie
stukam po szybie
wygrywam melodie sprzed lat
czerwona kula w dali
leniwie toczy się za horyzont

patrzę z drżeniem
na wymarły dom na rogu
odchodzili jedno po drugim

słyszę miauczenie kotów
czuję zapach ciasta
roznosi się z przeszłości
po sąsiednich dachach
idę za nim
na palcach
po gałęziach
wracam do dawnych dni
dotykam niewidzialnych pajęczyn
które okrywają ich fotografie
schowane tuż pod powiekami

najpierw jabłonki
a potem bzy im zakwitły
a oni się nie obudzili

jesień przykryła ich pusty dom

co z nami będzie?
co z nami będzie?

 

BARBARA ŚNIEŻEK

Rzeszów

Nad mogiłą

Ponad mogiłą szumi wiatr,
jesienny listek lekko spadł,
srebrzysta rosa mgłą opada
i tylko cisza tutaj gada.
Czasem zapłacze rzewnie deszcz
lub tęsknie zagra polny świerszcz,
zabłyśnie świecy nikły płomień,
w powietrzu drgają nutki wspomnień.
Przychodzę zmówić tu pacierze
i porozmawiać z tobą szczerze,
wskrzeszać myślami przeżyć cienie,
by nie odeszły w zapomnienie.

01.11.2013

/Z tomiku "Powrócę echem"/

 

W Zaduszki

Na cmentarzu w Zaduszki, kiedy noc zapadnie

i znicze swym płomykiem ciemności rozproszą

z Zaświatów dusze zmarłych przychodzą gromadnie

i lekko nad grobami wiatrem się unoszą.

Cieszą ich chryzantemy przez nas przyniesione,

migające światełka kolorowych zniczy,

zadumy, przemyślenia tutaj zostawione -

to wszystko dla duszyczek tak bardzo się liczy.

Wspominają zdarzenia ziemskiego żywota,

szelestem liści szepczą... Czasem płaczą deszczem,

kiedy zawładnie nimi ogromna tęsknota

za tym, co było kiedyś... Pamiętają jeszcze.

Zbierają odmówione paciorki za siebie

przez tych, którzy kochali ich tutaj na ziemi,

chcą z czyśćca jak najszybciej odnaleźć się w niebie,

pomóżmy im zatem modlitwami swymi.

02.11.2014

 

/Z tomiku "Cieszmy się chwilą"/

 

MAŁGORZATA WALAWSKA-SOCHA

Leżajsk

***      

Skrajne ludzkie emocje
Unoszą się w jesiennej
Zadumie
Kłębią się myśli
Jak dym z palonych zniczy
Wychodzą dusze przywracają
Pamięć obyśmy nadążyli
By w modlitwie nikogo
Nie pominąć przypadkiem
Obrazy z życia razem
Przesuwają się kadrami
Jesteśmy w tłumie
A czasem tak sami
Tylko Bóg Wszechmocny
Najlepiej to zrozumie
Doceniajmy to co mamy
Bo czas nieubłaganie ucieka
Więc zauważmy w porę
Bliźniego jako człowieka

***

Chciałabym Cię zobaczyć
W astralu w księżycowej
Poświacie
Jeden uśmiech
Zadowolił by mnie
Tęsknota za Tobą
Czasem oddech zmienia
Gwiazdy iskrzą na niebie
Ani liść usychający nie drgnie
Pod nogami runo
Wilgocią przesiąknięte
Daje znać jak
Przemija szybko czas
Źle i bardzo smutno
Bez Ciebie

 

JERZY WELC

Leżajsk

Zimny grób

Popatrz dzisiaj sobie marny człowieku
Na ten czarny zimny marmurowy grób,
Dopiero jesteś zdrowy, piękny i młody
Komunia Święta, gorąca miłość i ślub.


Dzisiaj jest wspaniały dzień na zadumę
Bo popatrz jak szybko przemija ten czas,
Każdy z nas musi zawsze o tym pamiętać
Że dziś jesteśmy, a jutro już nie ma nas.


Popatrz dzisiaj na ten grób ojca i matki
Pamiętasz jak czule tuliły Cię do siebie?
Chciałbyś ich może za coś dziś przeprosić?
A może nie zdążyłeś, bo oni już w niebie.


Pamiętasz spracowane ręce starego ojca?
Pamiętasz jak życie matkę schyliło ku ziemi?
Pamiętasz te szturchańce, które im dawałeś?
Już dziś nic nie jest w stanie tego zmienić.


Wszystkich Świętych, to też czas na refleksję
By się zastanowić dzisiaj nad życiem swoim,
Także nad swą wiarą i nad dobrymi uczynkami
Nad tym życiem Twoim, lecz także i moim.

Zaduszki

Dzisiaj jest już taki bardziej spokojny dzień
By się zastanowić jak wygląda nasze życie,
Stanąć jeszcze raz nad grobem bliskich osób
I pomyśleć uczciwie, a czy ja żyję należycie?


Mniejszy dziś zgiełk, nikt nas nie popycha
Nikt nie przechodzi obok i nie przeprasza,
Bo czasem ten dzień Wszystkich Świętych
Mniej do nas przemawia, a więcej odstrasza.


Stoisz dziś nad tym grobem ojca, lub matki
A może nawet nad grobem własnych dzieci,
I tak myślisz sobie, Ty mój dobry Panie Boże
Jak strasznie szybko ten czas nam tu leci.


Widzisz dookoła piękne hasła i mądre napisy
Śpieszmy się kochać ludzi, bo szybko odchodzą,
A od jutra, to znów się do siebie nie odzywamy
Co nas te piękne słowa tak naprawdę obchodzą?


Te piękne Zaduszki, to jest czas na przemyślenia
I szczerą modlitwę za dusze w czyśćcu cierpiące,
Można spuścić nad grobem oczy i zobaczyć nagle
Matkę, ojca, brata i poczuć te ich uściski gorące.


I jeszcze tylko jak zwykle do wiersza krótki morał
Kochaj ludzi i nie szukaj sobie na siłę wciąż wroga,
A jeśli zapominasz, że też czas przyjdzie na Ciebie
Jest na to tylko jedno mądre określenie ,,TRWOGA''.

 

STEFAN ŻARÓW

Mielec

ślady ścieżek

nie słychać szeptu tamtych dni
głosu liści na cięciwie ,,babiego lata”
rozpłynął się zapach ognisk
pieczonych ziemniaków w mundurkach
cisza nad polami
wiatr zastygł o party o zadrzewienie Starego Brnia
ramy obrazów zastygły w przestrzeni czasu
nie słychać rżenie koni
stukotu kopyt naszej gniadej Baśki
Morus opuścił podwórkowy rewir
bryluje na pustawych łąkach
jeszcze widzę twarze znajomych
zamieszkałych na cięciwie wieczności
czy ktoś jeszcze tam słucha opowieści sąsiada Jana
kiedy życie w ciągłym biegu nakręca spiralę zdarzeń
po latach zamykają się drzwi wspomnień
oni poszli w przeciwną stronę
przekroczyli punkt wyjścia
Bóg dał im nowe oczy na ogląd nowego wymiaru
 

podróż

mamo śnił mi się ogród
ten który zabrałaś ze sobą
do światów nowych
tobie znanych
odkrytych
powróciłaś jak zawsze z uśmiechem
w przebudzeniu
pełna zachwytu nadziei nowego dnia
to znak modlitwy
śpiew chasydów z pobliskiej synagogi
połączenie twojego i mojego wieku
z chmur zeszliśmy potomkowie Noego
przyobleczeniem kolorami na polach nadwiślańskiej łąki
mamo prześlij mi tamtej mgły
w której odpłynęłaś do zawierzonej krainy Moria
bym odczytał sen

sacrum

    pamięci Leonarda Cohena

dotknął cię taki moment
odchylił brak oddechu
przeszedłeś przez granicę światła
jeszcze jeden ze świata życie
pozostała wibracja słów
zwykły ludzki zachwyt
tam dokąd poszedłeś
bez podeszew stóp
uniesiony pneumą
bezsilny
narodziłeś się ponownie
bez bryzy fal
powiewu wiatru
rytmu kroków
przekroczyłeś wieczność
dając pierwszy koncert
w języku wspólnym dla wszystkich

 

Jesień jest niewątpliwie porą roku, która sprzyja poezji.
Nastrój przemijania sprawia, że szukamy chwili zrozumienia
i ukojenia w wierszach.  Zatrzymajmy się więc  w naszym
codziennym biegu na chwilę poetyckiej zadumy.

 

 

 

 

JOANNA BARDZIŃSKA
Przemyśl

*** Wciąż trzymam twe zdjęcie, lecz jak okrutny bywa świat, wystawia naszą przyjaźń na próbę boleśnie zabierając więcej niż dając. Późną jesienną nocą jak deszcz obija się o okno tworząc muzykę tych w oddali bijących serc, gdy zapadnie noc będzie tą torturującą, samotną, zapierającą oddech, nigdy nie będziesz moją częścią, widzę twą twarz kiedy zamykam oczy. To tortura, więc czas jest bez znaczenia gdy będzie trwała w nieskończoność ta najbardziej samotna jesienna noc. Mając nadzieję jesteś mym tlenem natchnienia na krańcu mych myśli.

 JANINA CIELEŃ
Ostrów

Jesienna łąka mgłami spowita, przez lato opuszczona, próbuje słabe promienie zatrzymać, nim w zimy objęciach skona. Smutna, zziebnięta, kurczy się i więdnie, gorzkimi kroplami, zimnej rosy płacze. Nikt jej nie odwiedza, nikt się nią nie cieszy, ot, tak jak w życiu, kres "drogi" - tułaczy.

ELŻBIETA DAŃKO
Przemyśl

Jesienne spotkanie Kilka zegarków porzuciło czas Tak zwyczajnie zamilkły A my wspominamy Kalendarze dni pełnych Minionych Ukrytych w szufladach pamięci Szczypta piasku z klepsydry Wszechczasu Opada w głąb nieznaną Tajemniczo skrzy się zatrzymana W rozmowach na przekór mijaniu

IWONA DATA
Przemyśl

Liść W alejce liść leżał kiedy szłam przez park czy on sam spadł z drzewa czy przywiał go wiatr a może dziewczyna żegnając chłopaka zgubiła go idąc pośpiesznie do domu czy nawet kochanków on dłonie połączył w miłosnym uścisku a potem  odleciał ach gdyby mógł mówić co by mi powiedział czy myśli ukryte są w nim zapisane a może łez kilka na niego upadło lub dowód miłości ogromnej, niechcianęj w alejce tu leży już dziś zapomniany jest żółty lecz brzegi czerwienią się trochę i ciemnej zieleni ma kilka pasemek w alejce samotny jakby porzucony liść leży jesienny trochę podeptany

TERESA GLAZAR
Rzeszów

Są podróże... jesienne liście znów tańczą solowe wariacje niczym zwiewne baletnice w ostatnim akcie wiatr szumnie unosi je jak ciepłe wspomnienie do dziś niezatartych radości jak przepełnione nadzieją marzenie lewitując czasem gwarzą o letniej miłości której świadkiem były wirują lekko w nieładzie bezwiednie opadają ku przeznaczeniu ku... zagładzie człowiek ma świadomość przemijania choćby w odległy sposób wie że każda chwila każdy dzień bezpowrotnie ucieka czas który tyka to czas który  j e s t ta świadomość uczy pokory człowieka on wie że są podróże z których nie wraca się nigdy

 

ELŻBIETA KAZIENKO
Medyka 

W jesiennej zadumie… Jesiennymi alejkami idę zadumana, pod nogi ścielą się liście klonu i kasztana usypując złote dywany tęsknot i marzeń. Usłanymi kobiercami podążam wciąż do celu, gdzie wskazują światełko w tunelu, gdzie czekają bliscy, którzy już odeszli, ale tak naprawdę, to oni nie uciekli. W jesiennej zadumie serce rozpamiętuje, rozmyślając nad odejściem innych dojrzewamy do szczęścia w niebie, by…, gdy przyjdzie pora, móc powiedzieć: - spełniona już rola!

STEFANIA KLUKIEWICZ-BIGOS
Przemyśl

Raz jeszcze Zaproś mnie jeszcze do tańca, Może niech tango to będzie. Lub lepiej zaproś do walca, Popłyniemy nim jak łabędzie. Okazja się może nadarzy, Że wiatr muzykę przyniesie, I chociaż jesteśmy starzy, Zatańczmy, kończy się jesień. W tym tańcu zapomnimy O wszystkich naszych kłopotach, Że blisko już do zimy, Kończy się jesień złota.

MARIA NASPIŃSKA-MARKIEWICZ

Jarosław

Głos Pieśni Nadgrobne szumią drzewa dziwnie żałośnie serce pęka z bólu tam padł Żołnierz - szczęścia cierpienie - pochylony Krzyż udręczenie. W górze u stóp Boga błękitna kraina skończone życie młode oddane za Ojczyznę - pozostały słowa - nadzieja - Polska – mowa. Czasem pośrodku drogi stojąc zamyśleni nucimy Pieśni z Honorem skrywane w duszy - bez głosu - zapisane dzieje losu… Pamięci Poległych…

TERESA PARYNA
Przemyśl 

Modlitwa pamięci Nie ma już nic: Rodziców, domu, sadu, górki, drogi, lip, pierwszej miłości, pierwszej zdrady. Nie ma grubej Anielki, co wtrąciła mnie w pokrzywy ani Tadka harmonisty. Ugory kwitną wspomnieniami… Wracam z odległego czasu, kiedy to, co dzisiaj stało się normą było nieprawdopodobieństwem. Otwarte drzwi kosmosu wciąż mielą czas. Wierszu otrzyj łzę, rozpal płomień nadziei, bądź modlitwą pamięci.

BOŻENA SPRYŃSKA
Przemyśl

Poplątanie jesienne   Zaplątałam się w tę jesień, choć nie chciałam, zaplątałam się w to srebrne babie lato, w kolorowych pięknych liściach jak dywany... czy mnie znajdziesz i polubisz choćby za to. Pogubiłam się w jesiennej melancholii, w zimnym wietrze który łzami kapie smutno, i we wrzosach które zdobią górskie łąki... czy mnie znajdziesz i zatrzymasz choć na jutro. Zatraciłam się słonecznym popołudniem, kiedy lato rozsiewało miłość w lesie, i myślałam, że to wszystko mgły rozwieją, a tu nastał już październik, przedtem wrzesień... Zaplątałam się w tę jesień, tak przypadkiem, mimochodem, bo to miało być na chwilę, ot przygoda która trafia się gdzieś w drodze, więc dlaczego czuję ciągle...te motyle

ŁUCJA WISZLAŃSKA
Przemyśl

Kolejna rocznica. Smutek się nie przeterminował nie wyschły łzy, nie pojawiło się logiczne wytłumaczenie, nikt nie wszedł w swetry,buty, czapki tak dokładnie... Ten czas już zaprzeszły boli w takt bicia serca. Skończyła się pora pytań bez odpowiedzi...

MARIA ŻEMEŁKO
Przemyśl

Melancholia Ścieżką schodzi w doliny rudowłosa melancholia. W koralach z jarzębiny, patchworkowych zwiewnych spodniach. W kieszeni kasztan niesie porzucony przez październik. Może na wielkie szczęście, albo pamiątkę jesieni. Brunatny miś w ostępie wymościł już legowisko Jedyny liść na dębie zakołysał się i przysnął. Wędruje melancholia od soboty przez październik. Pod kapeluszem chowa zasuszone źdźbło zieleni. Z dziką różą gawędzi o słońcu idącym szlakiem jak siadło na krawędzi granią dzieliło się z ptakiem. Wczorajsza noc w schronisku zwinięta w śpiworze drzemie. Dwie gitary przy ognisku zagrały ostatnie brzmienie.

Więcej

ccc